Miłość w czasach zombie - Opowiadania Erotyczne

Miłość w czasach zombie

... stuknięta.

- Dlatego musisz mnie pilnować, żebym nie przegięła.

Patrzył na nią intensywnie. Dla odmiany to ona się uśmiechała, nie on. Wypuścił powietrze i rzekł:

- Za mną.

Poprowadził ją kilkanaście metrów dalej i przedostali się przez powybijane szyby samochodu, stanowiącego część lichego ogrodzenia. Po drugiej stronie wszystko wyglądało podobnie tylko bez ożywieńców. Nieopodal stało kilka gospodarstw, a pomiędzy nimi większy budynek. To waśnie z niego leciał dym.

- Co robimy?

- idziemy. Mam nadzieję, że najpierw pytają, a potem strzelają.

Niepokój rósł, jak zbliżali się do centrum osady. Wokół nie było żywej duszy. W pewnym momencie Romek zatrzymał Julkę i wskazał na coś ręką.

- Popatrz, drut.

- I co z tego?

- To jest pułapka. To znaczy, że ktoś tu jest. Od teraz patrz pod nogi.

Wyciągnął pistolet, odbezpieczył i ruszył dalej. Tak samo postąpiła dziewczyna.

Budynek okazał się zakładem, mającym coś wspólnego z mięsem, czego domyślali się po wyblakłym rysunku zwierząt gospodarskich na jednej ze ścian. Wokół stało kilka zabudowań jedno i dwupiętrowych. Dopiero gdy zbliżyli się do wejścia do zakładu, cisza została przerwana:

- Stójcie!

Krzyczącą była starsza kobieta. Wyszła z budynku naprzeciwko zakładu z dubeltówką w ręku. Zobaczyli, że z okien i innych drzwi wychylają się postacie. Wśród nich byli ludzie starsi, w sile wieku, jak i nastolatki. Każdy dzierżył jakąś broń: widły, noże, nawet kosę. Romek dostrzegł jeszcze jedną ...

... strzelbę i pistolet wycelowany w ich dwójkę.

- Nie mamy złych zamiarów.

- Powiedział obcy z pistoletem w ręku. Rzuć to!

Posłuchali i odrzucili swoje pistolety.

- Jesteście od tych dzikusów za siatką?

- Nie! Właśnie przyszliśmy was przed nimi ostrzec.

- Na pewno, wyglądasz jak jeden z nich.

- Nie…

- Bo był jednym z nich. – Julka przerwała Romkowi i wysunęła się do przodu. – Znalazł mnie, ale nie zabił, a nawet pomógł. Uciekł od nich, bo miał dość tego, jak krzywdzili innych. Przyszliśmy wam pomóc. Proszę, nie mamy złych zamiarów.

- Chcą odwrócić naszą uwagę, a tamci już pewnie tu idą! – Wydarł się jakiś staruszek z pierwszego piętra nad kobietą ze strzelbą.

- Zamknij się, Waldek, nie pomagasz!

- Słuchajcie, powoli ściągnę plecak, dobrze?

Chłopak tak zrobił, po czym delikatnie wyciągnął dziwne, wąskie puszki z kółeczkami z boku.

- To są granaty hukowe. Możecie ich użyć do obrony.

Położył je na ziemi i się odsunął.

- Skąd je masz? – zapytała cicho Julka.

- Zajebałem z posterunku.

Starsza kobieta się wahała. Ręce jej drżały od ciężaru strzelby, patrzyła na przemian na intruzów i na granaty.

- Nie macie wiele czasu. Albo nas zastrzelcie, albo wykorzystajcie do obrony.

Słowa Romka podziałały i kobieta odstawiła strzelbę. Gdy podeszła bliżej, więcej osób wychyliło się ze środka. Julka zobaczyła młodą kobietę, bardzo szczupłą, ale z nienaturalnie dużym brzuchem. Głaskała się po nim, patrząc na nią nieufnie.

- Ilu ich jest?

- ...