Córka kowala, czyli sprośności Jego Ekscelencji… - Opowiadania Erotyczne

Córka kowala, czyli sprośności Jego Ekscelencji…

... uciszcie się na czas rozmowy.

Baby zamilkły, a wraz z nimi ich ponurzy mężowie. Ufali kowalowi. Jedynie jego żona oraz nastoletnia córka drżały na stronie o los dobrodusznego ojca.

***

Kowal minął pilnujących wejścia rajtarów i znikł w mroku izby. Biskup już na niego czekał. Obserwował wszystko z okna. Słyszał przemowę starosty.

Starzec ukłonił się dostojnikowi. Następnie wyprostował dumnie, jako człek wolny. Starosta przedstawił posła. Ferdynand zmierzył go wzrokiem. Poseł był postawnym mężczyzną, brodaczem o siwiejących włosach. Nie czekając na pozwolenie, zaczął składać skargi i żal mieszkańców Diest. Biskupa interesowało jednak zupełnie co innego.

- Słyszałem, że ukochany Twojej córki trafił do Regimentu z Helmstedt?

- Wymaszerował Wasza Miłość zeszłego lata. Dotąd nie wrócił?

- Poślubiony był już z Twoją córką?

- Po słowie. Młodzi zaręczyli się przed tym, jak chłopak ruszył z oddziałem.

- Uciekł od niej?

- Nie, miłuje ją niezmiernie. Zarobić chciał. Ciężkie czasy dla nas maluczkich nastały. Chłopak chciał zapewnić mojej córce jakiś byt.

- Ale w służbie może pozostać długo. Chyba że zostanie zeń zwolniony.

- Tobie, Wasza Ekscelencji, wierność ślubował. Tobie i Bogu, że broni nie złoży, zanim nie wypleni z Brabancji wszelkiej herezji.

- Więc nikt go zwolnić z tej przysięgi nie może.

- Nikt? - starzec spojrzał wymownie w szarlatańsko przebiegłą twarz czcigodnego męża w purpurze.

- Posłuchaj dobry człowieku. Nie jestem w stanie ...

... spełnić żądań tłumu. Nie mogę ulżyć w niedoli każdemu. Jednak jednej istocie mogę pomóc. Przyprowadź mi swoją córkę. Jak jej na imię?

- Sophie.

- Ile liczy lat?

- Siedemnaście wiosen.

- Przyprowadź więc to dziewczę, abym mógł z nią porozmawiać, wypytać o ukochanego i ulżyć choć Wam. Dla przykładu. Z chrześcijańskim miłosierdziem.

Starzec zmarszczył brwi. Ukłonił się i podziękował Miłościwemu Panu, lecz w swej mądrości przeczuwał podstęp. Biskup zagiął parol na jego córce. Bez wątpienia. Starosta prawdę rzekł, że uroda Sophie jest dla ojca jej przekleństwem. Gdy wokół tyle wojska, a plac przed domem pilnuje rajtaria trudno się sprzeciwić Jego Ekscelencji i Panu tych ziem. Mógł uciekać z córką i żoną albo oddać władcy co sobie zażyczy.

***

Wrócił do tłumu. Nie reagował na zaczepki i pytania. Podszedł do córki. Jego żona wyczytała mu z oczu cały dialog z kościelnym dostojnikiem. Przeraziła się. Jedynie Sophie stała niewzruszona, czesząc palcami swoje długie włosy.

- Jego Czcigodność Cię wzywa dziecko. Pamiętaj bądź mu miła. Zważ na wszystko, co powie, mając w pamięci, że jedynie on może ukochanego twego zwolnić z przysięgi.

- Przysięgał służbę Chrystusowi... - powiedziała cicho i z przejęciem dziewczyna.

- Którego namiestnik na ziemi, biskup Liege woła Cię przed swoje oblicze.

- Chusta... chusty na głowę potrzebuje... - miotała się wokoło matka dziewczęcia.

- Daj już spokój. - mąż chwycił ją i razem odprowadzili wzrokiem smukła dwudziestoletnią ...