Kryzys tożsamości (III) - Inne twarze - Opowiadania Erotyczne

Kryzys tożsamości (III) - Inne twarze

... to nie raz.

- Uwielbiam rządzić. W pracy też czuję się z tym dobrze, przecież wiesz -zakomunikowała, odpowiadając ciekawskiej koleżance. Leżały już w łóżku, gdzie zakończyły rozpoczęte w salonie zabawy, odpoczywały.

- Ale...ty tak często? No wiesz - miała na myśli zabawy w dominację i uległość, próbowała zdobyć więcej informacji.

- Nie wiem, czy powinnam ci to mówić - wymawiała się od zdradzania zbyt wielu szczegółów.

- Nie chcesz, to nie mów - odsunęła się ostentacyjnie, idealnie odegrała oburzenie, udając niezainteresowaną dalszą rozmową.

Nastała chwila krępującej ciszy. Obie były w nastroju sprzyjającym zwierzeniom. Niedawno szczytowały, a poziom endorfin był jeszcze na tyle wysoki, że wyznania wypływały z ust same. Przez ostatnie minuty, obie dowiedziały się sporo o sobie, zadając pewne pytania niby spontanicznie, nieświadomie, przypadkowo.

- Nie, nie za często - ujawniła skrawek utrzymywanej w tajemnicy informacji - wystarczy?

Pocieszona nawet tak zdawkową i ogólną odpowiedzią na odegraną przed chwilą scenkę z oburzeniem, dostała zastrzyk pozytywnej energii. Usiadła na materacu i żywiołowo, jak podekscytowana małolata, zaczęła dopytywać o kolejne sprawy.

- Kiedy ostatnio? - zadając pytanie, Marlena spojrzała na leżącą obok i naciągnęła wciąż opinającą udo pończochę. Co tam przetarte kolana, poczuła się seksownie. Pończochy zawsze kojarzyły jej się z kobiecą klasą i erotyzmem.

- Nie za dużo chcesz wiedzieć? - znowu próbowała uniknąć odpowiedzi, ...

... nie była przyzwyczajona do tego typu sytuacji.

Nie chciała mówić o wizytach mężczyzn z agencji, tym bardziej o sprawach, które już dawno zostawiła za sobą, Marlena nie potrzebowała mieć takiej wiedzy o niej. Kłamać też nie chciała, bo widziała ogromny potencjał w przyjaciółce, z którego chciała w przyszłości korzystać. Nie spodziewała się, że kobieta dostarczy jej tyle naturalnej przyjemności, nie tej opłacanej.

- Nie - przyznała otwarcie, uśmiechając się promieniście, wiedziała, że nadużywa zaufania.

Katarzyna nie wierzyła, że Marlena, ta jeszcze kilka miesięcy temu skromna, trochę nieśmiała i ułożona kobieta, przemieniła się w tak otwartą, wesołą i pewną siebie. W tym momencie doceniła tę przyjaźń. Mimo to nie była gotowa na zdradzenie swoich tajemnic, przynajmniej jeszcze nie teraz.

- Już dawno nie... - skłamała i zmieniła temat rozmowy. - A ty nie jesteś czasem lesbą? - zdobyła się na śmiałe pytanie. Z uwagi na to, z jaką pasją przykładała się do lizania cipki, można było wyciągnąć taki wniosek.

- Kto wie, może? - uśmiechnęła się, jakby było jej to obojętne.

Jej odpowiedź była żartobliwa, nieprzemyślana, taka szybka reakcja, by nie pokazać przyjaciółce, że jest to dla niej spory dylemat.

- Ale z tym palcem w tyłku to trochę przesadziłaś - pożaliła się poddana tej próbie.

- Ja wiem? - zakwestionowała. - Podobało ci się - powiedziała pewnym głosem.

Marlenę przeszyło poczucie lęku. Skąd przyjaciółka mogła to wiedzieć? Nawet przed sobą ciężko było ...