Króliczek - Opowiadania Erotyczne

Króliczek

... faktycznie jest niemal kopią Małego Rycerza.

- Tak - potwierdzam drżącym głosem - uratujcie ją, błagam! Miała za chwilę rodzić.

- Zrobimy wszystko co w naszej mocy - odpowiada drugi wysoki jak tyczka brodacz - proszę się odsunąć. Z nosa Natki płynie krew, wygląda jak śpiący aniołek. Zaczynam płakać.

Pan Wołodyjowski bada ją pobieżnie.

- Żyje, trzeba ją natychmiast zabrać na blok! Gdzie jest kurwa transport?! - krzyczy.

Chwilę później łóżko z Natalią pędzi szpitalnym korytarzem w kierunku sali operacyjnej, biegnę za lekarzami słuchając ich poleceń wydawanych pielęgniarzom i anestezjologom.

Przed drzwiami zatrzymuje mnie rosły blondyn.

- Musi pan czekać tutaj, przykro mi - jest stanowczy, ale mięknie na mój widok - Kurski i Jagoda to nasi najlepsi chirurdzy, mamy też świetnych ginekologów. Uratują pańską żonę i dziecko, proszę być dobrej myśli.

- Mogę zrobić cokolwiek oprócz czekania?

- Tak - obejmuje mnie barczystym ramieniem - proszę się pomodlić. Ja zrobię to samo - odchodzi.

Czekam dwie godziny.

Trzy.

Pielęgniarz mija mnie w korytarzu.

- Jeszcze nie skończyli, proszę być dobrej myśli - pociesza mnie - Kurski z Jagodą nigdy nie odpuszczają i zawsze walczą o pacjenta. Szczęście w nieszczęściu, że trafił pan na nich.

- Proszę pana - słyszę głos nad głową, mam ukrytą twarz w dłoniach - chce pan herbaty?

Obok mnie stoi starszy człowiek w okularach, z wąsami i w staromodnym swetrze.

- Proszę- podaje mi kubek- niech pan się ...

... napije.

- Dziękuję - odpowiadam machinalnie i biorę solidny łyk. Herbata z automatu szpitalnego jest obrzydliwa, ale jej ciepło przyspiesza cyrkulację krwi w moich żyłach.

- Modliłem się za pańską żonę - spoglądam na niego szeroko otwartymi oczami - widziałem jak potrącił ją samochód przed szpitalem. Taka młoda dziewczyna, jeśli Bóg da- przeżyje. I dziecko też.

Ponownie ukrywam twarz w dłoniach i czuję słony smak łez spływających po policzkach.

- Chce pan pójść ze mną do kapliczki szpitalnej? - pyta.

- Jestem niewierzący - odpowiadam połykając kolejne łzy.

- To nie ma znaczenia, niech pan tam po prostu pójdzie.

Waham się, obiecałem sobie, że będę warował pod drzwiami jak pies. Ale podświadomość podpowiada mi - idź.

- A jeśli skończy się operacja i będę potrzebny? - mój opór kruszeje niczym mury Jerycha.

- Lekarze pana znajdą. Proszę - jego dłoń jest sucha i ciepła - to nie zajmie długo. Mam na imię Józef, proszę mi mówić po imieniu - uśmiecha się.

- Michał- ściskam jego rękę - chodźmy.

Kapliczka jest zaciemniona, panuje w niej zaduch, a w powietrzu krążą drobinki kurzu. Mały ołtarz jest oświetlony kilkoma lampkami.

Klękam wspólnie z Józefem.

- Nie musisz odmawiać modlitwy, jeśli nie czujesz takiej potrzeby - mówi cichym głosem - po prostu powiedz Mu, co leży ci na sercu.

Ogarnia mnie dziwne wrażenie, jakby nieznana siła otaczała mnie i próbowała dostać się do wnętrza mojej głowy. Nie czuję strachu, a w serce zaczyna wlewać się pewność, że ...