Króliczek - Opowiadania Erotyczne

Króliczek

... dopóki istnieje szansa trzeba walczyć.

Zmagam się ze wstydem, nie modliłem się od czasów szkoły podstawowej.

Józef trzymając różaniec w palcach bezgłośnie szepcze.

Raz kozie śmierć.

- Boże, jeśli gdziekolwiek jesteś i mnie słyszysz – zaczynam - nie pozwól, aby ona i dziecko odeszli - wbijam wzrok w ołtarz - Nie zabieraj mi ich! To wszystko co mam! Jeśli oni umrą moje życie straci sens. Błagam!

Klęczę jeszcze chwilę w ciszy wpatrując się w ołtarz.

- Idziemy? - mój towarzysz niedoli podnosi się ciężko, pomagam mu wstać.

W korytarzu przed salą operacyjną żegna się ze mną.

- Bądź dobrej myśli chłopcze - mocno ściska moją dłoń - i kiedy już twój maluszek i żona będą bezpieczni odwiedźcie mnie w piątce - wskazuje pokój po drugiej stronie korytarza.

- Dziękuję - czuję nieprawdopodobną moc w sercu.

Natka, walcz kochanie!

Kolejne minuty, kwadranse mijają niezauważalnie pogrążony w letargu zapadam w dziwny stan, jakby pośredni między snem a jawą. Sam już nie wiem, czy śpię z otwartymi oczami, czy mam majaki i omamy.

Koniec szóstej godziny. W dalszym ciągu żadnych informacji. W końcu dopada mnie sen i nie jestem w stanie się mu oprzeć. Odpływam.

- Proszę pana, proszę się obudzić - czuję potrząsanie ramieniem. Gwałtownie otwieram oczy i wstaję z krzesła. Obok stoi Wołodyjowski. Ze strachu nie jestem w stanie wypowiedzieć ani słowa.

- Proszę mnie nie trzymać dłużej w niepewności, skończyliście? - własny głos brzmi dla mnie obco.

- Tak - ...

... odpowiada - Gratulacje, ma pan pięknego syna - ściska mi dłoń.

Jego twarz, nie uśmiecha się.

Moje serce zamienia się w wielką bryłę lodu.

- A Natalia, co z moją żoną? - głos grzęźnie mi w gardle.

Milczy.

- Przykro mi - odpowiada po chwili z grymasem bólu na twarzy - robiliśmy wszystko co w naszej mocy. Nie udało się jej.

Świat zaczyna wirować mi przed oczami. Łzy, dotychczas z trudem powstrzymywane wypływają ciurkiem z oczu, opadam na krzesło i zsuwam się na ziemię.

Ogarnia mnie czerń.

Stoję na cmentarzu obok grobu Natalii, na ławeczce siedzi kilkuletni chłopiec o twarzy i włosach cherubinka. To nasz syn - jego rysy są niemal kopią twarzy mojej żony.

Na nagrobku widnieje wygrawerowany napis:

Natalia Przybylska-Koman

urodzona 22 września 1994

zmarła 28 grudnia 2016

Śpij Aniołku

Kochający mąż i syn

- Mamusia była bardzo piękna, prawda? - nawet głos ma do niej podobny.

- Tak - dławiący ból pali mnie w gardło - szkoda, że nie miałeś okazji jej poznać synku.

- Jest w niebie, tato?

- Tak - łzy płyną mi po policzkach - chodźmy do domu. Monika czeka na nas ze swoimi córeczkami. Pobawicie się razem.

To jeszcze nie koniec historii, Drogi Czytelniku.

Jeśli chcesz się przekonać, co wydarzyło się dalej przewiń w dół.

Gwałtowne szarpnięcie budzi mnie ze snu.

O kurwa, to był na szczęście tylko koszmar! - klnę w myślach i zrywam się z krzesła zlany potem.

Wołodyjowski, uśmiechnięty od ucha do ucha ściska mnie mocno.

- ...