Kryzys (I) - Opowiadania Erotyczne

Kryzys (I)

... zadrapania. Z jednej strony cieszyłam się, że nic nie pamiętam. Wykąpałam się i wyszłam do stajni. Była czwarta godzina, ale wiedząc, że i tak bym już nie zasnęła, rzuciłam się w wir pracy. Dzięki temu skończę szybciej. Zostało mi pięć koni, zmęczenie dawało o sobie znać. Weszłam do boksu nałożyć uprząż.

- Co ty robisz? On już nie jest twój. - Elza -istota, którą darzyłam najmniej sympatią, zresztą z wzajemnością -rzuciła do mnie z pogardą.

- Jak to?

- Sprawdź rozpiskę idiotko, odebrano ci pięć koni. Nie radzisz sobie, co? Pewnie niedługo cię zwolnią. - na jej twarzy zagościł szyderczy uśmiech.

- A wal się. - wyszłam z boksu i sprawdziłam tablicę. Rzeczywiście, wymazano u mnie kilka imion. Wzruszyłam ramionami i udałam się do mieszkania, zegar wybił osiemnastą. Nawet mnie to ucieszyło, nie pamiętam, kiedy ostatnio skończyłam o tej godzinie pracę. W holu rozległ się dźwięk zamka. “Boże, nie, znowu to samo…”. Zmywałam naczynia, nie odwracając się do tyłu. Po chwili poczułam oddech na szyi.

- Lepiej ci kończyć o tej godzinie?

Znów znajomy zapach, mimowolnie pojawił się grymas na mojej twarzy. Przynajmniej tym razem nie było czuć alkoholu. Wbijał się we mnie coraz nachalniej.

- Kto posprząta ten syf u góry?

- Jaki syf?

- Zdemolowałeś mi mieszkanie, o sobie nie wspomnę.

- Skoro to twoje, to chyba ty posprzątasz. A wczoraj… sama jesteś sobie winna, trzeba było mnie nie prowokować.

- Puść mnie, proszę.

Zaśmiał się na głos.

- Ja nie ...

... chcę…

- Nie interesuje mnie to, jakbyś nie zdążyła jeszcze zauważyć.

Wsadził swoje ręce pod moją bluzkę i obłapiał łapczywie.

- Naprawdę nie dziś…

- Nie po to dałem ci więcej wolnego, byś była dla mnie mniej dostępna.

- To daj mi wszystkie konie, jakie masz, ale czep się kogoś innego.

- Nikt inny nie byłby tak uległy, próbowałem. Jesteś najsłabszym ogniwem w stadzie. A na takie polują najsilniejsze drapieżniki, po co miałbym się wysilać.

- Jesteś nienormalny, aż dziwię się, że nie udowodnili ci tych morderstw.

Adam znieruchomiał.

- Właśnie, swoją drogą… Jak ci się udało ich pokonać? Byłeś sam?

Odsunął się ode mnie i nie odpowiadał. Obróciłam się i ujrzałam jego plecy i wyjątkowo napiętą postawę.

- Widzę, że chcesz się przekonać na własnej skórze, jak sobie z nimi poradziłem…

Wysyczał, zaciskając pięści, przeraziłam się.

- Nie, przepraszam. Nie chciałam tego po…

Odwrócił się i machnął pięścią w stronę mojej twarzy, zrobiłam unik i uderzył w szafkę, powodując jej oberwanie. Uciekłam w drugi kąt pokoju.

- Nawet nie wiesz, ile razy dziennie muszę powstrzymywać się od wymordowania wszystkich ludzi znajdujących się w pobliżu.

Podniósł powoli głowę i spojrzał na mnie, oblizując szybko usta.

- W tym także ciebie.

Ruszył w moją stronę, ja niewiele myśląc, rzuciłam mu pod nogi krzesło i starałam się zatoczyć koło w drodze do drzwi. Przeskoczył je i dopadł mnie, jak już sięgałam do klamki.

- Co z tobą jest nie tak? - wyszeptałam ...