Zanim stopnieje lód (I) - Opowiadania Erotyczne

Zanim stopnieje lód (I)

... dyndać musi. I niewątpliwie dyndałoby, rozpraszając nie tylko jej uwagę podczas ruchu. Nic dziwnego, że ojciec dostawał zawału tudzież innych chorób związanych z nadpobudliwym krążeniem. Na takie widoki sam odczuwałem nadciśnienie.

O, zauważyła. Ułożyłem więc usta w ciche, radosne: „cześć” i pomachałem na przywitanie. Odpowiedziała tym samym, jakby zmieszana, co zresztą trochę mi się udzieliło. Bo na tym generalnie kończyła się nasza komunikacja, więc czym prędzej podniosłem torbę z ziemi i ruszyłem przed siebie.

Nasze podwórka w istocie pozbawione były wyraźnych granic, bowiem żadna z trzech zamieszkujących tu rodzin nie zdecydowała się na odgrodzenie działek, ponadto dzieliliśmy ze sobą dojazd do głównej drogi. Z uwagi na bezkonfliktowe sąsiedztwo, oszczędziliśmy przed wycinką parę cudownych, starych drzew, które odpłacały nam tą porą roku, rzucając błogi cień, a jesienią trochę żołędzi i jabłek.

Jak wspomniałem, żyliśmy wszyscy raczej w zgodzie, choć bez zażyłości. Tym lepiej, starałem się nie przywiązywać do otoczenia, bowiem spośród rodzeństwa nie byłem wcale najstarszym synem, co cieszyło mnie o tyle, że miał kto przejąć gospodarkę. Tym bardziej, w obliczu dolegliwości ojca, nie obawiałem się ewentualnej rozmowy o testamencie. Niczego nie chciałem. Oprócz tego, żeby staruszek jeszcze trochę pożył, rzecz jasna, bo co w tym dobrego, że człowiek będzie tytanem pracy, gdy na starość ma z tego ledwie choroby i szybszą śmierć? Całe życie w znoju i gnoju. ...

... Oszczędzałem każdy grosz, by uniknąć podobnego losu, a nawet gdyby z wielkiego uporu i wysiłków miało wyniknąć coś dobrego, nigdy nie zrównałoby się w efekcie temu, co złe za tym idzie.

Przeszedłem przez rozwarte na oścież drzwi. Z ulgą wkroczyłem do chłodnej sieni, gdzie zrzuciłem ciężkie bagaże – cały skromny dobytek. Stanąłem w progu kuchni. Rozsunąłem wierzchem dłoni parawan drewnianych korali tworzących latem wejście.

– Co tu tak cicho? – spytałem wesoło.

Mama stała przy kaflowej kuchni. Wyrwana z zamyślenia, przyjrzała mi się uważnie. Zaskoczenie prędko ustąpiło nieskrywanej radości. Przy czym nawet po długiej rozłące zachowywała niezmiennie powściągliwość w powitaniu. Nadal mieszała w garnku.

– O, wróciłeś, ale tak bez zapowiedzi? Upiekłabym coś jeszcze.

Usiadłem na krześle przy stole. Znad żeliwnej płyty buchał żar, jakiego nie powstydziłby się kocioł lokomotywy. W garnku pyrkał kapuśniak, co przywitałem uściskiem w żołądku, bo po tej całej tułaczce nic tak nie smakuje jak domowe żarcie.

– Nie ma potrzeby. Dobrze cię widzieć, gdzie ojciec?

– Pojechał z Darkiem na wizytę u doktora, Zośka i Marysia zabrały się z nimi na zakupy.

– A młody?

– Odkąd zaczęły się wakacje, bierze rower i tyleś go widział.

– Tak cię tu samą zostawili?

– Nie, po prostu wygnałam wszystkich, żeby zrobili coś pożytecznego.

O tak, cała mama. Nic jej tak nie drażniło jak młody, zdrowy człowiek, który się leni.

– To może też w czymś pomogę?

– Odpocznij sobie jeszcze, bo ...