Sigil (II). W poszukiwaniu drogi do… - Opowiadania Erotyczne

Sigil (II). W poszukiwaniu drogi do…

... tajemniczą, mocno pieniącą się substancją, którą dostała od Kalvara – Jak wspaniale jest wykąpać się w ludzkich, to znaczy elfickich warunkach – poprawia się z uśmiechem – zamiast szorować się w zimnej wodzie w jeziorze.

Starszy z elfów jest całkiem, całkiem, za to ten młodszy – Ania przywołuje obraz Kadrila przed oczy – Niezłe ciacho, nie powiem. Dobrze zbudowany, trochę podobny do Świderskiego, ale z bardziej szlachetnymi rysami. No i ta nieśmiałość, wyczuwam, że on się mnie boi. Dlaczego? Takiej niewinnej i słodkiej istotki jak ja – Śmieje się do siebie.

- Anno? – Pukanie do drzwi – Przyniosłem dla ciebie ręcznik.

- Wejdź proszę – Zanurza się głębiej w wodę – Możesz położyć go na brzegu balii.

Chłopak unikając jej wzroku kładzie ręcznik we wskazanym miejscu i zamierza wychodzić.

- Kadrilu? – Na dźwięk jej głosu zatrzymuje się w progu – Chciałabym cię o coś zapytać.

- Tak Anno? – Nie odwraca wzroku.

- Usiądź proszę koło mnie, nie przywykłam do konwersacji z tyłkiem mojego rozmówcy, niezależnie od tego jak ładne i kształtne są te cztery litery – Rzuca ze śmiechem, a on płonie na twarzy.

- Powiedz mi wprost, krępuję cię? Wstydzisz się mnie? – Na zadane pytanie młody elf unosi wzrok i patrzy jej prosto w oczy

- Tak, krępujesz – Po chwili odwraca wzrok w kierunku ściany – Nigdy nie widziałem tak pięknej, ludzkiej kobiety. Ojciec nie chce już nigdzie wyjeżdżać, mówi, że to co przeżył za młodu wystarczy mu w zupełności. A ja chętnie pozwiedzałbym ...

... świat...

- … i poznał dużo innych, pięknych kobiet? – Ania wchodzi mu w słowo uśmiechając się lekko – Nie wstydź się tego, to chyba normalne, że chciałbyś ruszyć poza dom i spróbować czegoś na własną rękę, prawda? – Chłopak kiwa głową na znak zgody – Masz rodzeństwo?

- Jestem jedynakiem – W głosie chłopaka wybrzmiewa nieodgadniona nuta, jakby ukrywał coś bardzo, bardzo głęboko – Jestem pół-elfem, moja matka była człowiekiem, zmarła jakiś czas temu.

- Przykro mi.

- Niepotrzebnie, to naturalna kolej rzeczy – Przez twarz Kadrila przechodzi cień smutku – Wiesz, ludzie żyją dużo krócej niż elfy, ojciec żeniąc się z nią spodziewał się tego prędzej czy później.

- Masz dziewczynę? – Ania porusza się pod wodą, co powoduje nerwowe wiercenie się chłopaka na stołku i głośnie przełknięcie śliny.

- Dziewczynę? – Odpowiada głucho ze wzrokiem wpatrzonym w powierzchnię wody.

- Dziewczynę? – Powtarza po chwili bezmyślnym głosem, na co ona ponownie uśmiecha się pod nosem – Ach, dziewczynę. Nie, nie mam. Nikt dotychczas jeszcze...

- Żadna kobieta nie opanowała twojego serca? – Uśmiech nie schodzi z jej twarzy.

Anka, Ty prowokatorko, uspokój się, biedak pomyśli, że chcesz go zaciągnąć do łóżka.

- Nnie, to znaczy... – Plącze się i próbuje wybrnąć z niezręcznej sytuacji, ale nie za bardzo mu to wychodzi, a w dodatku czerwieni się na twarzy jak burak – Przepraszam, ale muszę wracać na górę, ojciec mnie potrzebuje – Ucieka z łazienki, a Anka zadowolona zanurza się głębiej w ...