Niespodziewany gość - Opowiadania Erotyczne

Niespodziewany gość

... bardzo zdenerwowana – Zdajesz sobie sprawę, że to jest chore? Kto chce być sam w święta?

- Ja, skończmy to, proszę – Błagalnym wzrokiem spojrzała na Gośkę – Dziękuję ci, ale kiedy będę miała ochotę na towarzystwo to do ciebie zgłoszę się jako pierwszej.

Zaległa cisza. Gośka, obrażona, zajęła się pracą, a Karolina, rozbawiona wspomnieniami o swatanych randkach wpatrywała się w okno, uśmiechając się do siebie.

Adrian, który na drugiej randce stwierdził, że on ze wszystkich pozycji to najbardziej lubi analne sześćdziesiąt dziewięć. Otworzyła szeroko oczy i po pięciu minutach, pod pretekstem wyjścia do toalety uciekła.

Robert, miły, szarmancki i uprzejmy, ale na bakier z higieną. Fuj.

Marcin, z którym spotykała się przez chwilę, bez żadnych zobowiązań, ale kiedy chciał posunąć się dalej odmówiła. Bez słowa założył kurtkę, wyszedł z jej mieszkania i nigdy się nie odezwał.

Grzegorz (nienawidziła tego imienia). Ten to był element. Surfer, lekkoduch i bawidamek. Świetnie bawiła się w jego towarzystwie, śmiała z dowcipów, pływała z nim motorówką. Nawet całowała się z nim.

Ale do niczego więcej nie dopuściła. Trzymała go na dystans fizyczny. A później odeszła.

Droga z pracy dłużyła się niemiłosiernie. Korki i sypiący śnieg to gwarancja armageddonu na mieście – tak też było i tym razem. Przebycie pięciu kilometrów zajęło prawie półtorej godziny, a przed Karoliną jawiła się jeszcze perspektywa zrobienia przedświątecznych zakupów.

Zła na siebie, mogła zamówić ...

... zakupy do domu, jak powtarzała w myślach, głodna i zniechęcona zostawiła samochód na parkingu przed supermarketem (żeby znaleźć wolne miejsce kręciła się po nim kolejne dwadzieścia minut) i z wózkiem ruszyła do środka.

Pokaźna lista, która spisała naprędce w pracy na szczęście zmniejszała się szybko i już po kwadransie w zasadzie mogła udać się do kasy.

Pochodzę jeszcze chwilę, nie chce mi się wracać do domu – O dziwo, w sklepie nieco się wyludniło, więc mogła w spokoju manewrować załadowanym do połowy wózkiem.

- Jak widzę zakupy przedświąteczne pełną gębą – usłyszała za plecami – A jak sprawuje się drzewko? Ubrane?

Odwracając się powoli zdawała sobie sprawę, do kogo należy głos.

- Dziękuję, świetnie, a zakupy, jak zakupy – Uśmiechnięta twarz sprzedawcy choinek z bazaru pojawiła się przed nią, jak księżyc w pełni – Skąd pan się tu wziął? – zapytała, może odrobinę za ostro.

- A zakupy robię, tak, jak pani – Wskazał dłonią na wypełniony w jednej trzeciej wózek – Musi pani mieć sporo gości w Wigilię.

- Dlaczego pan tak sądzi? – Drgnęła i uśmiech zniknął z jej twarzy.

- Pani wózek jest wypełniony w połowie, to chyba właściwy wniosek?

- Może tak, może nie. – Grząski grunt, na który właśnie wkroczył swoim pytaniem niekoniecznie jej odpowiadał. – A pan, spędza pan święta z rodziną?

- Nie. – Tak jak w jej przypadku uśmiech zniknął z jego oblicza, a oczy stały się poważne. Wyglądał jak belfer, który obserwował klasę w trakcie kartkówki. – Spędzam święta ...