Układ (II) - Opowiadania Erotyczne

Układ (II)

... mówić – bała się. Jej myśli przerwał odgłos kroków rozlegający się w mieszkaniu:

– To ty Nadia? – zawołała.

– Aha! – odkrzyknęła przyjaciółka.

Iza zerknęła w lustro, po czym wyprostowała się i wyszła z łazienki.

– Gdzie ty byłaś? – spytała prosto z mostu.

Nadia, nieco zmieszana, wzruszyła ramionami.

– Byłam się przejść. Myślałam, że może będziesz chciała mieć mieszkanie tylko dla siebie.

Iza poczuła nagle, że narasta w niej bezsensowna złość:

– Czy ja wyglądam ci na dziwkę, która daje dupy na pierwszej randce? – wybuchnęła.

Nadia cofnęła się wyraźnie zaskoczona gwałtowną reakcją przyjaciółki.

– Po prostu – zaczęła – byłaś ostatnio troszkę spięta i pomyślałam, że…

– Że co? Że potrzebuję, żeby mnie ktoś dobrze wypieprzył? – nakręcała się Iza.

– Nie to miałam na myśli, po prostu...

– Po prostu co? Że jak się mnie dobrze...

– Wiesz co Iza? – zirytowała się Nadia – chciałam ci zrobić przyjemność, a ty na mnie napadasz, nawet nie zdążyłam ściągnąć kurtki. To nie moja wina, że nie poszła ci randka. – Po tych słowach powiesiła kurtkę na wieszaku, obróciła się na pięcie i poszła do swojego pokoju.

Iza wciąż zła poszła do siebie i sfrustrowana rzuciła się na łóżko, jednak dość szybko uznała, że faktycznie zachowała się jak kretynka i że musi Nadię przeprosić. Zapukała do drzwi pokoju przyjaciółki.

– Proszę! – usłyszała jej głos.

Nacisnęła klamkę, Nadia leżała na łóżku i czytała jakąś książkę, odłożyła ją, gdy dostrzegła Izę.

– ...

... To ja – powiedziała ta druga.

– Nie spodziewałam się hiszpańskiej inkwizycji – z uśmiechem odpowiedziała Nadia.

– Czego? – zdziwiła się Iza.

– Nieważne, to taki żart, może zbyt hermetyczny.

– Jaki? – ponownie zdziwiła się Iza.

– Nieważne – machnęła ręką Nadia.

– Nie robisz sobie ze mnie jaj? – zapytała podejrzliwie wytatuowana dziewczyna.

– Nie, nie – szybko zaprzeczyła – po prostu...a zresztą, nieważne. O co chodzi?

Iza wzięła głęboki oddech:

– Chciałam cię przeprosić, straciłam…

– Nie poszło na randce co?

– Niezbyt – odpowiedziała Iza starając się panować nad swoim głosem, co bynajmniej nie było łatwe.

– Czyli – Nadia starała się ostrożnie dobierać słowa, by ponownie nie zdenerwować przyjaciółki – raczej się już nim nie spotkasz.

– Raczej nie. Słuchaj, przepraszam, że…

– Daj spokój – ucięła brunetka – nie obraziłam się przecież.

To nie była spokojna noc dla Izy. Nie mogła zasnąć, przewracała się z boku na bok, uciekała się do różnych sposobów mających przywołać sen (od liczenia baranów po fantazjowanie o torturowaniu Marcina), ostatecznie poddała się i po prostu leżała gapiąc się w sufit. W końcu „odpłynęła”, jednak nie spała długo, bo obudziła się wcześnie rano. Jako, że nie miała nic specjalnego do roboty, a chciała zająć czymś myśli (czekał ją trudny dzień, sprawa z Nadią dosłownie spędzała jej sen z powiek) zdecydowała się drugi raz z rzędu wcześniej wyjść do pracy.

Dzień upłynął jej dość szybko, pewnie dlatego, że miała ...