Kroniki Wampirów (II). Krwawy Plan - Opowiadania Erotyczne

Kroniki Wampirów (II). Krwawy Plan

... mogę zrobić z nią co zechce.

- Puszczaj! – załkała.

- Co, jeśli odmówię?! –Zaszydziłem. Po policzkach spłynęła jej łza.

- Błagam! – pisnęła. – Ja nie chce!

Czyli domyśliła się czego chce. Teraz już nic mi nie przeszkodzi. Dłoń wsunąłem pod opiętą koszulkę Diany.

- Zostaw! – wrzasnęła. Z wściekłością zerwałem z ciała dziewczyny koszulkę. Dźwięk rozrywanego materiału zabrzęczał mi w uszach. Rzuciłem w kąt pokoju resztki zielonej koszulki.

Miała na sobie krwistoczerwony stanik. Z miseczek, wylewały się wręcz obfite piersi. Wierzchem dłoni pogładziłem jedną z nich. – Nie! Błagam! Wybacz, że chciałam cię zabić!

- Za późno! – już chciałem zerwać z niej stanik, ostatnią osłonę chroniącą jej piękne piersi. Niestety na ramieniu poczułem szarpnięcie. Zapadła chwilowa ciemność.

Rozchyliłem powieki i zobaczyłem mamę.

- No dziękuję! – prychnąłem rozwścieczony. – A było tak ciekawie.

- Nie rozumiem. – zdziwiła się.

- Nie ważne. Która godzina?

- 17:00.

Wstałem bez słowa z łóżka i ruszyłem do okna.

- A ty dokąd?

- Rozładować swoją wściekłość.

Niechętnie rozchyliłam powieki. Słońce zbliżało się do kresu swej wędrówki. Oczy szczypały niemiłosiernie.

- Cholerna przemiana. – burknęłam.

Mirmura leżała brzuchem do góry na niewielkim dywaniku, w kolorze khaki. Wstała spiesznie na dźwięk mojego głosu.

Oblizałam opuchnięte usta. Nadal czułam na nich przyjemne mrowienie. Wstałam z łóżka i powlokłam się do garderoby. Ubrałam na siebie szare, ...

... dresowe spodnie i zielony podkoszulek z napisem: "I love my brother". Dostałam go od Lamberta, z niewiadomego powodu ta koszulka stała się moją ulubioną.

Zeszłam schodami na dół. Markus siedział na fotelu.

- Masz mi coś do powiedzenia? – zapytał, nie odrywając wzroku od telewizora.

- Nie rozumiem!

- Nie udawaj! Sami w domu jesteśmy, więc nie masz co się kryć! – wrzasnął. – Widziałem wszystko.

- Nie drżyj się! Nic nie zrobiłam.

- Po za tym, że bez opamiętania całowałaś się z Quinem! – Oczy zabłyszczały mu ze złości.

- To nie tak. – Poczułam jak pod powiekami zbierają mi się łzy. Policzki spłonęły rumieńcem. Ostatnio strasznie dużo płaczę. – Ja nie chciałam, żeby to tak wyszło. Nic się nie stało. Przyszedłeś i go przestraszyłeś.

- Czy tobie rozum odjęło! Pomyślałaś co by się stało, gdybym się nie zjawił.- Szczerze mówiąc, w tamtym momencie chciałam, żeby Markus się nie zjawił. Gdy Quin całował mnie... czułam... czułam, że nie jestem wcale taka słaba. – Halooo! Ziemia do Diany!

- Co?! – zapytałam nie wiedząc co się dzieje.

- Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! Oni chcą zmieszać krew dwóch rodów!

- Co?! – to było jak kubeł zimnej wody. W nicość odpłynęły wspomnienia o Quinie. – Jak to zmieszać?!

- Wezmą drewnianą łyżkę i garnek. Naleją tam twoją i Quina krew, i będą to mieszać, aż się zagotuje! – Zaczął krzyczeć, mocno gestykulując rękoma. – To chyba logiczne, że przez dziecko, bucu!

Nogi się pode mną ugięły. Dziecko?! To o, to chodziło Quinowi. ...