Pogrzebywacz (I). Pośmiertny sen - Opowiadania Erotyczne

Pogrzebywacz (I). Pośmiertny sen

... dzisiaj w kropce? – zripostował bez zastanowienia.

Po twarzy kobiety przemknął cień – grymas wywołany kąśliwą uwagą. Wojtek zauważył to, jednak nie dbał o komfort psychiczny rozmówczyni. I tak podjął już decyzję. Zrobił to w chwili, kiedy wpuścił Roksanę do swojego królestwa. Sam nie wiedział, skąd przyszły mu do głowy słowa o tym, co pomyślą inni. Nigdy o to nie dbał. Po prostu sprawiało mu przyjemność trzymanie nieoczekiwanego gościa w niepewności. Czerpał z tego zaskakującą satysfakcję.

– Rozumie pani, że w tej pracy jest fizyczny kontakt ze zmarłymi? Trzeba ich umyć, ubrać i zrobić makijaż. Posprzątać swoje miejsce pracy. Nie przeraża to pani? Czuła pani kiedyś chłód nieboszczyka?

Spojrzała mu prosto w oczy.

– A czy jest bardziej dotkliwy od tego, jaki czułam, stojąc pod pańskimi drzwiami?

Uniósł kieliszek, jakby wznosił toast, podkreślając tym trafność jej słów. Podobał mu się cięty język dziewczyny.

– Pani zdrowie.

W milczeniu sączyli bursztynowy płyn. Wiatr napierał na okno, jakby chciał wepchnąć je do salonu.

– Widzę, że jest pani zdeterminowana.

Przytaknęła, tłumiąc kichnięcie.

– To dla mnie niekomfortowa sytuacja, ponieważ, nie dając pani etatu, jednocześnie wystawiam panią za drzwi w taką słotę. – Spłukał gardło koniakiem. – Z drugiej strony nie mogę dać pani etatu tylko dlatego, że wstyd mi panią wyprosić na deszcz.

Odgarnęła włosy z czoła.

– Strasznie pan to komplikuje – rzuciła. – Czy nie może mi pan dać miesiąca na próbę? ...

... Bez umowy, bez papierów i zobowiązań. Ja będę miała okazję przekonać się, czy to praca dla mnie; pan zobaczy, czy się sprawdzam, i po sprawie.

Nie odpowiedział od razu. Wywrócił wymownie oczami, pozwolił, żeby cisza rozdzwoniła się w uszach kobiety. Niech nie myśli, że zgrabna pupa, szczupłe nogi i ładna buzia wystarczą, żeby ją przyjął.

– Bez zobowiązań. Brzmi rozsądnie. – Wyciągnął rękę na znak zgody.

Skończył ustawiać naczynia, kiedy weszła Roksana. Przygotował jajecznicę na szynce i tosty, a w filiżankach pełnych gorącej herbaty pływały plasterki cytryny. Za oknem słońce traciło blask, stawało się nieostre, jakby miało się rozpłynąć na ponurym niebie. Tuje kłaniały się usłużnie, poganiane arktycznym wiatrem.

– Zawsze wydawało mi się, że jesień jest jak rak – dziewczyna rzuciła nieoczekiwanie, po czym wypchała usta jajecznicą i popiła herbatą.

– Ciekawa myśl. Powiedziałbym, że złota. – Obserwował, jak pochłania śniadanie.

– A pan, ma pan jakieś własne, złote myśli? – Uśmiechnęła się zawadiacko z pełnymi ustami .

– Owszem.

Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjął złożony na pół dokument, położył go na blacie i przesunął w stronę zaskoczonej dziewczyny. Roksana przestała przeżuwać. Rozłożyła papier, zerkając na Wojtka podejrzliwie. Czytała niecierpliwie, skacząc wzrokiem po treści.

– Dobry Boże, to umowa! – krzyknęła podekscytowana i zaskoczona.

Spontanicznie nachyliła się nad stołem i pocałowała Wojtka w policzek. Nie zdążył się odsunąć. Poczuł ...