Nie - Boska opowieść (II) - Opowiadania Erotyczne

Nie - Boska opowieść (II)

... aby nie budzić swoim wyglądem podejrzeń. Tak, aby móc wydobywać z tej hołoty istotne informacje...

Skoro jego ciało było iluzją, wystarczyło więc dokonać pewnych korekt w tej iluzji, aby postronnym grzesznikom jawić się jako zupełnie inny demon.

Oczy Belzebuba złowieszczo zabłysły. Skóra mu pojaśniała, przybielając ładny, białawy odcień. Rogi znikły mu z głowy, zastąpione przez burzę, lekko falujących czerwonych włosów. Tęczówki oczu przybrały brązową barwę, rysy twarzy znacznie złagodniały, usta nieco się zwęziły, a żółte zęby magicznym sposobem zaczęły razić swą śnieżną bielą.

Przyjrzał się z uwagą swemu odbiciu w lustrze. Miał twarz ślicznej kobiety, tak bardzo się sobie podobał, że gdyby mógł, to dokonałby gwałtu na własnej osobie...

I uznał Belzebub, że to było dobre.

Spojrzał niżej. Owłosienie z torsu, zaczęło znikać. Mięśnie i zbędny tłuszcz także. Zamiast nich pojawiła się wypukłość, pierw po lewej stronie piersi, potem po prawej. Wypukłość rosła, przybierając ostatecznie postać dwóch, zabawnie sterczących na boki piersi.

Złapał za nie i zaczął badać je dłońmi. Szybko doszedł do wniosku, że są za małe. Cycki ponownie zaczęły mu rosnąc. Pęczniały niczym balony, aż wreszcie dostojnie zaczęły wylewać się z jego dłoni.

I uznał szatan, że takich cycków potrzebował!

Zaśmiał się gromko sam do siebie.

Teraz mógł zmniejszyć duże ręce, pozbyć się blizn, odchudzić długie nogi.

Zerknął na kutasa. Był wielki, groteskowo żylasty i posiadał ozdobny ...

... kolczyk. Był też zbędny.

Kutas począł niknąc w oczach. Zlewając się z ciałem, tworzył wzgórek łonowy - gładki i subtelny niczym u dziewicy. Nie ostał się ani najmniejszy włosek... Nikłe wargi sromowe ułożone były jakby płatki rajskiego kwiatu. I tylko kolczyk w łechtaczce mógł sugerować potencjalnym partnerom, że mają do czynienia z ostrą suką.

Szatan był zadowolony, zmniejszył jeszcze swoją budzącą grozę posturę, do wymiarów bardziej typowych dla niewiast.

I uznał Belzebub, że jest gotów zasięgnąć języka...

Misterne wiązania na rękach i nogach pętały ruchy księcia Balberitha. Był niemal ubezwłasnowolniony. Twarz wtopioną miał w krocze Afrodyty. A jego język penetrował z zapałem cipkę kochanki. Wiercił się w niej, jakby od tego zależało jego dalsze istnienie.

Piżmowy zapach łona kobiety doprowadzał do szału jego samego i ten sterczący organ między nogami, którego nazywał Przechujem. Przechuj, niczym osobna cząstka Balberitha żył własnym życiem i chociaż cipka Afrodyty wciąż pozostawała dla niego niedostępna, to jej zapach... Jej subtelna jędrność... Raz za razem doprowadzały organ do spuszczenia, znacząc stopy kochanki lepką mazią.

Grzebiąc w szparze językiem, Balberith dziękował swej żałosnej naturze, że zdecydował się przyjąć pod swój dach, taką diablicę! Wręcz boginię!

Takiej rozkoszy od dawien, dawna już nie zażywał...

Afrodyta, naga i rozpalona, siedziała na kanapie. Wygodnie rozsunęła nogi, przyjmując między nie głowę Balberitha i świdrujący jej ...