Nie - Boska opowieść (II) - Opowiadania Erotyczne

Nie - Boska opowieść (II)

... oczekiwania, ponownie złączyły się w jedno.

Masakra demonów na placu już dobiegała końca, a żar miłosnych uniesień Szemchazaja i Isztar zastąpiło uczucie spełnienia.

Czterdzieści i Cztery dotychczas pilnujący drzwi do komnaty, w której jego pan obcował cieleśnie z ukochaną, niepostrzeżenie opuścił swój posterunek.

Udał się krętymi schodami na sam parter pałacu. Mijając rozgorączkowanych dokonaną rzezią strażników i arystokratów, skierował się następnie ku drzwiom prowadzącym do przypałacowego ogrodu. Niezatrzymywany przez nikogo opuścił złowieszczy pałac i wstąpił do oazy zieleni.

Błądził ogrodowymi ścieżkami, w zdumieniu nasycając się wspaniałością życia, które w nim rozkwitało.

Przez moment stracił nawet cel swej wizyty, ale po chwili zauroczenia, oprzytomniał.

Musiał odnaleźć szatańską oblubienicę.

Zastał ją siedzącą na trawie, wpatrzoną w świetlne źródło, z którego wypływała przezroczysta woda.

Zdumiał się nad zastanym zjawiskiem. Źródełko najwyraźniej świeciło złotym blaskiem. Było jakby nie z tego świata, zupełnie jakby pochodziło z ... Nieba. Jak to w ogóle możliwe?

W piekle pogrążonym półmrokiem, czerwoną posoką i jękami niezliczonych ofiar?

Dziewczyna usłyszała jego kroki i zareagowała natychmiast.

— Aza! — wypowiedziała życzenie.

Jednak, gdy się odwróciła zauważyła, że Szemchazaja nie było. Zamiast niego był jego wierny sługa.

Czterdzieści ...

... i Cztery.

Wyobraziła sobie najgorsze. Nogi pod nią się ugięły, a ziemia jakby rozsunęła się pod ciężarem jej bólu. Upadła na kolana.

Posłaniec złej nowiny podszedł do Adeli. Łzy płynęły z jej oczu.

— Czy on, czy on ... — dziewczyna nie śmiała wypowiedzieć najgorszego.

— Żyje — odpowiedział Czwarty, a oczy niewiasty ponownie przepełniły się nadzieją. — Jednak Szatan go zwiódł, omamił czymś co już dawno temu bezpowrotnie utracił. Niestety Szemchazaj jeszcze tego nie zrozumiał...

Oboje pogrążyli się w milczeniu. Adela zastanawiała się nad znaczeniem słów mężczyzny, a Czterdzieści i Cztery szukał słów pocieszenia jakimi mógł obdarzyć klęczącą przed nim niewiastę.

— On nie jest jeszcze gotowy... — wyszeptał ordynans Szemchazaja.

W myślach Adeli przewijały się słowa ukochanego.

Poczuła się zdradzona i oszukana. Ból ściskał jej serce.

— Proszę Czwarty, zostaw mnie samą... — wyszeptała słabym, łamiącym się głosem, wciąż klęcząc na ziemi.

Czterdzieści i Cztery chciał pocieszyć dziewczynę, powiedzieć, aby nie traciła ducha, jednak uznał, że w tej sytuacji powinna pobyć sama.

— Bądź silna Adelo, a los jeszcze będzie dla ciebie łaskawy... — powiedział do niej, po czym odwrócił się i odszedł.

Adela ponownie została sama.

W myślach przewijała jej się okrutna myśl, że dla niej już nie ma nadziei...

Jest tylko ból, gorycz i poniżenie zadawane przez Belzebuba...