Na górze róże, na dole... na… - Opowiadania Erotyczne

Na górze róże, na dole... na…

... kwestionował moich słów. Niezgodności logiczne to nie problem. Nie będzie ich widział. Jak mu powiem, że byłaś, ale nic nie zrobiłaś, bo nie, i że dla niego to ma być okej, to tak będzie — wyjaśnia. I śmieje się. Chyba do wspomnień. — Nie masz pojęcia jak idiotyczne rzeczy można ludziom wcisnąć.

— I co? Nie ma żadnych zgrzytów? To nigdy nie wychodzi na jaw? Że coś nie gra?

Kręci głową z niewinną miną.

— To znaczy… Zdarzają się zgrzyty. Ale tylko, jak ktoś jest przewrażliwiony w konkretnym temacie, a w hipnozie niedokładnie sformułuje się informacje. Wiesz… Jak z dżinami. Trzeba uważać o co się prosi i tym podobne — lekceważąco macha ręką. — Ale większość ludzi jest po prostu tępa. Albo raczej… Otępiała. Przez to wszystko czym się otaczają.

— Czyli co? Mogłabyś iść do mojego szefa, powiedzieć mu, że nie było mnie w pracy bo porwał mnie wampir… I jakbyś dodała, że ma tego nie kwestionować i nie mieć z tym problemu, to by nie miał? — niedowierzam. Ale ona kiwa głową z całkowitą pewnością. — I na wszystkich ludzi to działa?

— Zakładając, że ty człowiekiem nie jesteś, to raczej tak.

— A próbowałaś kiedyś zahipnotyzować mnicha tybetańskiego?

Śmieje się. Schodząc ze mnie kładzie się obok, na plecach.

— Ci bywają naprawdę śmieszni. Większości możesz wmówić największe absurdy. Typowy polski wieśniak zdążyłby zakwestionować połowę z tego, co da radę wcisnąć mnichom. Ale przyznam ci rację, zdarzają się wśród nich tacy, którzy są odporni. Kiedyś rozmawiałam z ...

... jednym, próbując zrozumieć. Powiedział, że to dlatego, że jest jak dziecko. Ponoć nawet badania kliniczne robili na jego mózgu. I faktycznie przebywał na tych samych częstotliwościach co dzieci. A dzieci, do mniej więcej siódmego roku życia też są niepodatne na hipnozę. Między piątym a siódmym jeszcze czasem jakoś przechodzi. Ale często są komplikacje. Dzieci czasem rozumieją rzeczy po swojemu. Więc nigdy nie wiadomo co im powiedzieć, żeby dotarło. I jak do nich mówić, żeby dotarło. Generalnie dzieci to trochę inny gatunek.

Uśmiecham się. Tu się z nią zgadzam. Ale nieco inaczej.

— Ha. Pracuję z dziećmi. W piątek akurat miałam brać moją grupę trzylatków na poszukiwania modrzewi. Więc na pewno nie możesz nikomu wmówić, że byłam w pracy.

Patrzy na mnie kątem oka. Z lekką odrazą jakby. Wnet wzdycha i wzrusza ramionami.

— W sumie praca z dziećmi do ciebie pasuje… Co robisz?

— Generalnie jestem trochę leśnikiem, trochę leśnym edukatorem… trochę w sumie nie wiem czym. Jeden dzień w tygodniu zwykle jestem do dyspozycji leśniczego. Jeżdżę z nim, pomagam, porządkuję papiery itp. Jeden dzień mam na samodzielne obchody lasów, a w dwa pozostałe zabieram grupki dzieciaczków na spacery i pokazuję im co to znaczy natura. Podmiejska natura — poprawiam się zaraz. — I trzy dni wolne w tygodniu. Bo nie lubię się przepracowywać. Ale i tak ten jeden spędzam zwykle na pasiece więc też jakby pracuję.

— Na pasiece? — dziwi się. Obraca w moją stronę. Podpiera na łokciu. — Nie mówiłaś ...