Opowieść wielkanocna - Opowiadania Erotyczne

Opowieść wielkanocna

... Myślę, że wyszła na zewnątrz, szukać was przed kościołem, księże dobrodzieju! A może ona już przystroiła obrazy? Kwiaty wyglądają na świeże.

- To ja pobiegnę na dwór. Poszukam jej. – do zakrystii dobiegł głos Hanki.

- Tylko nie zapomnijcie o pokucie i o modlitwie! – zawołał pleban.

- Wyjdźmy i my na słońce, księże dobrodzieju. Czy mogę księdza zająć jednym pytaniem? Bardzo mnie pewna rzecz nurtuje i nijak nie mogę sobie z nią poradzić.

- Dobrze, Andrzejku, dobrze. Ach, co żeż ten Szatan wyprawia teraz z naszymi sikorkami. Aż ostatnie włosy stają staremu dęba. Co za czasy nastały! Co za czasy!

- Szatan, księże dobrodzieju, zawsze chyba miał upodobanie w nadobnych niewiastach. Już w czasach Jezusa...

- Tak, tak, Andrzejku. Dziewoja, puch marny! Chodźmy do mnie. Gosposia przyrządzi nam doskonałą kawę, o jakiej Litwinowi w Paryżu się nawet nie śniło! Sikorki nie zające, Andrzejku, nam nie uciekną.

Zaraz potem, siostry spotkały się w kruchcie. Zuzka zmierzała na zewnątrz, Hanka, podejrzewając najgorsze, wróciła się do kościoła.

- A ty gdzie byłaś, Zuza?!

- Tylko nie krzycz, Hanuś! W kościele byłam. Słyszałam waszą rozmowę z księdzem Andrzejem i księdzem plebanem.

- Bój się Boga, Zuzia. Chodźmy do domu!

- A ty coś się tak guzdrała? W plebanii cały czas byłaś?

- Zuzia, jesteś cała? Nikt ci nie zrobił krzywdy? Chwała Bogu!

- A co z tobą, Hanuś? Czemu płaczesz?

- Zuziu, odkupiłam dziś nasze grzechy. Idziemy!. Nie wiem jeszcze, czy ci o ...

... wszystkim opowiem.

Nie doczekawszy się wizyty Zuzki, pleban ponaglił jej matkę, regularnie i często przystępującą do spowiedzi, by niezwłocznie przysłała nieletnią grzesznicę do „układania kwiatów w świątyni”. Było już jednak za późno. Dziewczyna, nie doczekawszy się miesięcznego krwawienia, przyznała się ojcu, że straciła wianek i że mogła być przez to przy nadziei. Wbrew najstraszniejszym obawom, mężczyzna nawet nie podniósł na nią głosu, nie wspominając o biciu rozpustnej córki. Pierwszy raz, odkąd Zuza sięgała pamięcią, ojciec... tatuś przytulił ją czule i ucałował w czoło i oba policzki. Posadził ją sobie na kolana i powiedział:

- No to wychowamy dzieciaka, Zuzeczko! Wszystko będzie dobrze. Niczym się nie martw. A jak będzie syn...!

W domu nie poznali ojca. Może Felek by go zrozumiał, lecz syna, pierworodnego, nie było już w domu. Zabrała go matuszka Rosja.

Z uwagi na nieobecność prawdziwego winowajcy, odpowiedzialność za ciążę Zuzki wziął na siebie Bolek. Ślubu udzielił, za wyjątkowym pozwoleniem księdza plebana, kleryk Andrzej. Młodzi zamieszkali w domu panny młodej, a po nagłej śmierci ojca Zuzy, która nastąpiła niebawem, Bolek przejął pełną odpowiedzialność, nie tylko nad żoną i nienarodzonym dzieckiem, ale też nad teściową i trzema szwagierkami. Do Zuzy nigdy się nie zbliżył, jak chłop do baby, widząc w niej kobietę starszego brata. Gdy po dwóch latach oznajmiła mu, że znów oczekiwała dziecka, nie dopytywał o sprawcę, uznał je i łożył na nie jak na swoje ...