Dzikie bestie. Leksykon - Opowiadania Erotyczne

Dzikie bestie. Leksykon

... jeszcze zażyć kąpieli, chociażby opłukać spocone ciało pod prysznicem, ale wobec kogoś tak świńskiego jak Borys wszelkie dobre obyczaje traciły na wartości. Mój właściciel był chodzącym brudem, i to pod każdym, nie tylko metaforycznym względem. Nie zasługiwał na żadne starania, skoro też nie umiałby ich docenić.

Stałam w miejscu i uważnie nasłuchiwałam.

Przez chwilę dochodziły do mnie brzęki szklanek i butelek, szelest wzburzonych alkoholowych strumyczków oraz głośne westchnienia, pełne orgiastycznej, pijackiej przyjemności. Potem wszelkie odgłosy zanikły.

Odczekałam jakieś kilkanaście minut, po czym ruszyłam na palcach w głąb mieszkania. Zakradłam się bezszelestnie do salonu, by sprawdzić czy rzeczywiście miałam już na dzisiaj spokój z Borysem.

Siedział na kanapie, z głową zwieszoną ku brzuchowi. Pochrapywał i ślinił się obficie. Tego rodzaju widok zwykle sprawiał mi wielką ulgę, lecz tym razem było dokładnie na odwrót.

W jego zwiotczałym ręku połyskiwał pistolet.

Czy sięgnął po niego, by mnie zabić? A może chodziła mu po głowie jakaś brudna erotyczna gra z udziałem broni? Tak czy inaczej, nie zwiastowało to niczego dobrego. Niewiele myśląc, zerwałam się do ucieczki, jakby w obawie, że mógłby wystrzelić przez sen.

Wybiegłam przed dom i pognałam prosto do czerwonego poloneza, którym Jurij nie zdążył jeszcze odjechać.

- Co robisz, idiotko! - oburzył się ochroniarz, wytrzeszczając szeroko oczy.

Wskoczyłam na tylne siedzenie, zatrzasnęłam drzwi, a ...

... następnie momentalnie skuliłam się w kłębek, przytykając kolana do swojej głowy. Jurij śledził każdy mój ruch skonsternowanym, bezradnym spojrzeniem. Zupełnie nie przypominał siebie.

Dopiero w tej chwili dotarło do mnie, że byłam naga.

- Jedźmy! – krzyknęłam – Szybko!

Kierowca milczał przez dłuższą chwilę. Ewidentnie nie rozumiał sytuacji, ani nie wiedział w jaki sposób powinien się zachować. Pokrzykiwałam na niego, żądałam, by natychmiast ruszał przed siebie. Nie przebierałam w słowach, a przy tym machałam rękami, niczym rozhisteryzowany zbieg z oddziału zamkniętego.

W końcu przestał posyłać mi tępe, zadziwione spojrzenie i odzyskał trzeźwość umysłu. Zdjął z siebie skórzaną kurtkę i zarzucił ją na moje plecy. Skóra była na tyle wielka, że zakryła całość golizny.

- Co się stało? - zapytał cicho.

- Chciał mnie odstrzelić – odparowałam roztrzęsionym tonem.

Jurij westchnął głośno. Po jego twarzy przebiegło coś w rodzaju ironicznego uśmiechu.

- To już nie chcesz umierać? - zadrwił. - Poczekaj tu – dodał po sekundzie.

Ku mojemu przerażeniu, wysiadł z auta i powędrował w stronę willi.

Pod jego nieobecność wpatrywałam się w kluczyki, które pozostawił w stacyjce. Rozważałam możliwość kradzieży auta, jakiegoś szaleńczego, dalekiego wyjazdu do miejsca, gdzie nikt mnie nie rozpozna, ani nie odnajdzie. Natychmiastowej ucieczki, takiej, jaką już raz przeżyłam z Olegiem. Szybko jednak odegnałam od siebie tę myśl. Wiedziałam, że nie dałabym rady uciec. Cierpiałam ...