Burze i rytuały (VI) - Opowiadania Erotyczne

Burze i rytuały (VI)

... łapie wszystkiego.

– Czyli nie mamy nic.

– Wiemy, gdzie ich nie ma, a to już coś.

– Ładne mi coś. Marku?

– Tak?

– Opowiadałeś mi o tym spalonym gospodarstwie. Tam przy zakręcie, pamiętasz?

– No, o tej starej sprawie, tak?

– Mhm. Wiesz coś więcej?

– Dlaczego pytasz?

– Nie wiem sama, męczy mnie to. Ciekawość.

– Tam nic nie ma. Same ruiny. Możemy to sprawdzić, jak chcesz.

– Nie, na razie nie trzeba. Chyba będzie burza.

– Wybitnie dziś parno. Może wieczorem trochę zmieni się powietrze. Chociaż w prognozie nic nie zapowiadali.

Trzask zamykanych drzwi przykuł uwagę policjantów. W drzwiach stał zziajany Jacek.

– Coś się stało?

– Byłem jeszcze raz w gospodarstwie Starzyków.

– To ten, co znalazł namiot, tak.

– Dokładnie i nie zgadniesz, co mi powiedziała Starzykowa.

– Mów.

– Jak ją dokładniej wypytałem, to przypomniała sobie. Tamtej nocy, jakaś bardzo wysoki mężczyzna kręcił się po polu z tamtej strony. Była daleko, ale Starzykowa, była pewna, że to ten artysta.

– Pewna?

– Pokaż mi drugiego faceta, jak Łużyński, który mieszka w pobliżu. Zresztą sama go widziałaś, wysoki, jak cholera.

– Co chcesz zrobić? – zapytał Marek zaciekawiony.

– Przeszukać tę jego chałupę.

– Mamy dalej poszlaki.

– Mam świadka, poza tym, do cholery. Prokurator i tak da nam zielone światło.

– Komendancie? – Anna zerknęła na wchodzącego policjanta.

– Słyszę. Chcesz przetrzepać Łużyńskiego, nie podoba mi się to, ale ok. Dzwoń do ...

... prokuratora, jak się zgodzi, to jedźcie to sprawdzić. Rozmawiałem z rodzicami porwanych, nie dostali informacji o okupie. Poprosiłem Suwałki, by się nimi zajęli.

– Jasne – Jacek, szybko chwycił za telefon i zniknął, gdzieś za drzwiami.

– Co pani myśli? – Marek spojrzał wymownie na Annę.

– Sama nie wiem. Łużyński mi nie pasuje, ale może i warto, go sprawdzić

Prokuratura wyraziła zgodę i wysłała potwierdzenie w tempie ekspresowym. Najwyraźniej powiązanie ze sprawą Sałaty oraz medialność porwania zmotywowały ich do szybkiego znalezienia sprawcy. Gdy trójka policjantów zmierzała w stronę samochodów, z komendy wychyliła się podstarzała sekretarka.

– Marku, jest coś nowego.

– Co jest?

– U Sadyrów coś pokaleczyły im krowy.

– Krowy? Niech dzwonią do tych od Ochrony środowiska. Pewnie wilki.

– Wiesz co, przejadę się, rzucić na to okiem. Tylko powiedz mi, gdzie to jest.

– Na krowy? Po co?

– Dojadę do was. Opowiem, jak znajdę chwilę.

– Myślisz, że może mieć to związek.

– Mam nadzieję, że nie.

– Widzimy się u Łużyńskiego.

– Jasne.

Gdy Anna dotarła do domostwa Łużyńskiego, dostrzegła, że artysta siedział w radiowozie z kajdankami na rękach.

– Coś znaleźliście?

– Sama zobacz – rzucił Jacek radośnie. Po chwili wrócił, niosąc schowany do plastikowej torby na dowody nóż. Ostrze wykonano z jakiegoś rodzaju kamienia, skórzaną rękojeść zdobiły symbole runiczne – to musiał być on. Jak nic, musiał to robić, jakieś pieprzone rytuały. Masz coś?

– ...