Burze i rytuały (VI) - Opowiadania Erotyczne

Burze i rytuały (VI)

... niewyraźnie mamrotać. Podniecenie, strach, wstyd, uległość, wściekłość, Eliza widziała je wszystkie, jak przelatywały nagle, ukazując się w pozie i twarzy ucznia. Nacisnęła mocniej, niemal wciskając go w drewnianą poręcz, po czym zbliżyła wargi do ucha chłopca.

– Drugiej szansy – westchnęła, ocierając się, niczym kotka w rui – nie będzie – jęknęła, po czym pocałowała go w policzek, pozostawiając na rozgrzanej, zaczerwienionej skórze, wilgotny ślad ust.

Skinął głową, na co Eliza odsunęła się i ruszyła do drzwi, nieco tylko ostentacyjnie poruszając biodrami. Szczupły młodzieniec stał w oniemiały. Uśmiechnęła się lekko, pewna, że nie dostrzeże jej twarzy.

– I weź ze sobą moje majtki. Powinieneś nauczyć się, że nieładnie kraść czyjeś pranie.

– Dobrze proszę pani, ale... – zamilkł, gdy wyszła ze stajni.

Na parkingu obok ośrodka, Adam grzebał przy samochodzie. Przystanęła z boku, patrząc, jak syn walczy z silnikiem, pokryty ciemnymi pręgami smaru.

– Dowiedziałeś się, czegoś jeszcze w naszej sprawie – spytała wprost.

– Nic nie wie, nawet nie interesuje się ośrodkiem.

– Miej na nią oko i nie przywiązuj się zbytnio. Dla własnego dobra – rzuciła.

– Możesz być spokojna. Wiem, co robię.

– I lepiej by tak zostało.

– Po co? Ona i tak o niczym nie wie.

– Potencjalnych wrogów należy trzymać bardzo blisko. Nigdy nie wiesz, kiedy staną się użyteczni. Daj mi znać, jak będzie wyjeżdżać na dłużej.

– Jak chcesz.

Ruszyła dalej w kierunku recepcji, gdy ...

... zza węgła wyłoniła się szczupła sylwetka w dżinsowych spodenkach i letniej, zwiewnej bluzce.

– Dzień dobry pani – Eliza usłyszała łagodny głos i spojrzała na mijającą ją Anielę.

– Dzień dobry – odpowiedziała, przyglądając się ciekawie młodej. Zawahała się, w końcu uznała, że określenie „kobiecie” pasuje – Idziesz na spacer?

– Trzeba korzystać z ciepła, jutro wyjeżdżamy?

– Tak szybko? – odpowiedziała kurtuazyjnie.

– Praca – Aniela uśmiechnęła się i odeszła w kierunku głównej bramy.

Na polnej dróżce prowadzącej od rzadko uczęszczanej szosy wzniósł się zgrzyt piasku pod kołami dwóch rowerów, a następnie piskliwe głosy, poprzetykane śmiechem. Ptaki wzniosły się, przerywając piaskową kąpiel i uciekły na okoliczne zarośla tarniny. Pod błękitnym niebem tafla jeziorka lśniła zielenią i błękitem. Pierwsza z dziewcząt zeskoczyła z siodełka, zgarniając z czoła kręcone, rude loki. Podskakując radośnie, obróciła się w stronę nadjeżdżającej koleżanki, a na rumianych, pulchnych policzkach ukazały się wyraźne dołeczki.

– Przejdzie bokiem – zawyrokowała z pewna siebie, przyglądając się ołowianym chmurom na horyzoncie.

Zerknęła na koleżankę, która właśnie schodziła z roweru.

– Mam nadzieję. Wiesz, że to głupota? – spytała, z cichą satysfakcją w głosie, odstawiając skrzypiący rower pod rosnącą, nad jeziorkiem wierzbę.

– Wiesz, że zrzędzisz?

– Wskakujemy do wody, zanim zacznie błyskać? – spytała druga rowerzystka, obrzucając rudą bystrym spojrzeniem brązowych ...