Humanity (II) - Opowiadania Erotyczne

Humanity (II)

... wiadomość od Alby, omal nie umarł z wrażenia. Przysłała krótką wiadomość tekstową na jego komunikator - tylko cztery wyrazy: „Muszę cię widzieć. Natychmiast.” Bezzwłocznie udał się do odpowiedniego kanału, a potem windą na szczyt wieżowca, w którym mieszkała.

Ledwie przekroczył próg apartamentu, a dziewczyna rzuciła się na niego z pięściami, jak rozwścieczona kocica.

- Ty przeklęty draniu z piekła rodem! – wrzeszczała, okładając go gdzie popadnie.

Oszołomiony, omal nie zwalił się na ziemię pod gradem ciosów. Złapał wymachujące ramiona, ale dziewczyna dalej wiła się jak piskorz, z pianą na ustach. Wyglądała jak obłąkana i Victor przeraził się nie na żarty. Trzymając pięści dziewczyny z dala od siebie, usiłował jakoś przeczekać atak. Po kilku minutach Alba zmęczyła się i opadała bezwładnie u jego stóp. Zdjął hełm i pochylił się nad nią zatroskany.

- Powiesz mi co się dzieje?

Uniosła na niego ukryte za nieprzejrzystymi zasłonami oczy. Wyglądała zatrważająco blado i mizernie.

- Jestem w ciąży.

Victor zachwiał się i zakrył dłońmi twarz.

- Nie.

- A jednak. Mój Doc wykrył to ponad miesiąc temu podczas rutynowego badania. Ciało obce.

- To niemożliwe..! – jęknął Victor, ściskając skronie. Wiadomość poraziła go jak grom z jasnego nieba.

- Z początku myślałam, że to jakiś guz, ale Doc nie wie jak to leczyć. Zupełnie zgłupiał. I nie ma się czemu dziwić. Wiesz, kiedy miał miejsce ostatni przypadek naturalnego urodzenia w tym mieście?

Victor bezradnie ...

... pokręcił głową w odpowiedzi.

- Siedemdziesiąt lat temu! – wrzasnęła Alba, zrywając się z podłogi – Jak to się rozniesie, to w najlepszym razie zamkną mnie w laboratorium, jak jakieś dziwadło! A w najgorszym oboje umrzemy, bo nikt nie będzie wiedział jak mi pomóc!

Kręciła się po pokoju, zawodząc. W rozpaczy niemal rwała włosy z głowy.

- To wszystko twoja wina, parszywa świnio! – znowu usiłowała się na niego rzucić – Jestem trupem..!

Victor próbował zapanować nad mrokiem, który ogarnął jego umysł.

- Albo, uspokój się. Musi być jakieś wyjście.

- Muszę się tego jakoś pozbyć! – krzyknęła – To jest jedyne wyjście!

Victor usiadł na kanapie, ściskając czaszkę dłońmi w rękawicach.

- Co na to Doc? Może można mu jakoś nakazać, żeby cię zoperował...

- Próbowałam – odpowiedziała Alba nieco spokojniej. – Ale on nie ma na to oprogramowania. Widzi w moim ciele rosnący guz, ale nie dostrzega żadnych symptomów nowotworu i nie wie, co ma robić. To coś jest częścią mnie, jakby mi wyrastało trzecie ramię, czy coś w tym stylu. Doc nie może zaatakować zdrowej tkanki...

- Znajdę kogoś, kto go przeprogramuje – obiecał nagle Victor.

Dziewczyna zatrzymała się w połowie kroku.

- Mówisz poważnie? Dasz radę znaleźć kogoś takiego? – w jej głosie brzmiały nadzieja i bezgraniczna ulga – Musimy się spieszyć, to jest coraz większe!

Victor ze zdumieniem słuchał, jak z nienawiścią powtarza „to” mając na myśli własne dziecko. Usiłował sobie przypomnieć wszystko co wie na temat ...