Mea Culpa - Opowiadania Erotyczne

Mea Culpa

... Dupek – podsumowała kioskarka, na co dziewczyna wybuchła śmiechem, a starsza pani podała jej naładowaną kartę miejską. – Ale się w panią wpatrywał. Wpadła mu pani w oko.

– Co pani mówi. – Weronika spłoniła się lekko – Po prostu wykorzystał sytuację, bo potrzebował biletów i użył uroku osobistego, ale ma pani rację, to dupek. – zarechotała, a kioskarka wtórowała jej, kaszląc od nadmiaru wypalonych papierosów.

Chwilę później ruszyła w kierunku domu, walcząc z parasolką, kiedy za plecami usłyszała znajomy głos.

– Muszę się pani jakoś odwdzięczyć za pomoc, proszę dać się zaprosić na kawę.

– Nie umawiam się z dupkami. – Odwróciła się z pewną siebie miną i uśmiechem na twarzy – Kioskarka trafnie pana podsumowała, a ja w zupełności się z nią zgadzam.

– No niech pani taka nie będzie – Stanął przed nią, blisko. Poczuła zapach kosmetyków i męskiej skóry. Przyjemny. – To tylko kawa. Zajmie to pani piętnaście minut, a jeśli po tym czasie w dalszym ciągu będzie mnie pani uważała za tego, kim dla pani jestem, to uwolnię panią od swojego dupkowatego towarzystwa. – Zaśmiała się – To jak, idziemy?

Wpatrywała się w niego przez chwilę. Podobał się jej, mimo że był pewny siebie. Zbyt pewny.

A co mi szkodzi? – pomyślała – Najwyżej po prostu wyjdę.

– Proszę prowadzić, panie dupku – rzuciła żartobliwie, a on wzniósł błagalnie oczy do nieba. – Zaraz – Zatrzymała się. – A pańska rozmowa?

– Przed chwilą do mnie zadzwonili, jest przełożona na za trzy godziny. No niech już ...

... pani idzie – ponaglił ją.

– Strasznie pan niecierpliwy – odparowała z przekąsem – tak się panu spieszy na kawę?

– Może – odrzekł nieco tajemniczo. – Proszę za mną.

Ruszyła we wskazanym przez niego kierunku.

Dwa miesiące później wprowadziła się do niego.

Dwa lata później wzięli ślub. A po niecałym roku urodziła się Asia.

Dwudziesta trzecia trzydzieści. Jej oczy zamykały się, ale sen nie chciał nadejść. Rafał w dalszym ciągu nie raczył się pojawić po squashu, w sumie było jej wszystko jedno, i tak raczył ją zauważać tylko wtedy, kiedy była mu potrzebna.

Czuła się zmęczona. Zmęczona, styrana, niezdolna do znalezienia w sobie choć krzty energii do tego, żeby prowadzić normalne życie. Normalne, czyli jak inni ludzie, mieć obok siebie kogoś, kto się o nią troszczy, interesuje się nią sam z siebie, a nie przez pryzmat korzyści, które chce odnieść lub czynności, które zamierza na nią zrzucić. Chciałaby mieć kogoś, kto będzie jej oparciem w trudnych chwilach.

Czuła się bardzo samotna.

Kiedy to wszystko zgasło? – Zaczęła się zastanawiać – Przecież na początku tak nie było. A może było, tylko ja tego nie zauważałam, albo nie chciałam zauważyć?

Wzięła telefon w dłoń i zaczęła pisać.

--------

Miał już kłaść się spać, kiedy telefon zabrzęczał.

Sygnał Messengera.

Odblokował ekran i zamarł.

Przeczytał wiadomość kilka razy.

Zerknął w okno, za którym siąpił deszcz, błyszczący w świetle okolicznych latarni.

Westchnął ciężko i zaczął pisać.

Po ...