Mea Culpa - Opowiadania Erotyczne

Mea Culpa

... blok.

Zaparkował z piskiem opon, połową samochodu na chodniku i szybkim krokiem ruszył w kierunku pokrytej cieniem okolicznych drzew klatki schodowej. Na szczęście ktoś wychodził i nie musiał dzwonić domofonem, przypuszczał, że nie wpuściłaby go do środka.

Stanął przed drzwiami do mieszkania i wcisnął przycisk dzwonka.

Czekał około pół minuty, aż drzwi się otworzyły. Kiedy wkroczył do środka, ujrzał znikającą w pokoju sylwetkę Weroniki. Był w tym domu raz, tuż po pogrzebie, kiedy przywiózł ją do domu, nie była w stanie sama prowadzić.

Czuł się w nim nieswojo, tak, jakby duch zmarłego męża starał się zniechęcić go do jakiegokolwiek kontaktu z Weroniką.

– Mówiłam ci, żebyś zostawił mnie w spokoju. – Odwróciła się do niego twarzą i usiadła na pufie. Zszokowany początkowo jej wyglądem opanował się dość szybko i usiadł obok. Podkrążone oczy, czerwone od płaczu i niewyspania białka, drżące ręce z obdrapanym lakierem na paznokciach, blada skóra, pogniecione ubrania, stosy pudełek po zamówionym jedzeniu, walające się butelki po napojach, zarówno bezalkoholowych, jak i procentowych.

Salon wyglądał jak melina.

– Wyglądasz koszmarnie – powiedział zgodnie z prawdą. – Idź się wykąpać, a ja tu trochę ogarnę.

Patrzyła na niego niewidzącym wzrokiem, nie odpowiadając.

– Weronika?

Cisza.

– Weronika? – Klęknął przed nią i w swoje dłonie jej ręce, które w jego opinii miały temperaturę rozmrażającego się mięsa, wyjętego prosto z zamrażarki. Nie oponowała, nie ...

... broniła się, w zasadzie w ogóle nie reagowała, wpatrywała się w niego pustym, bezrozumnym wzrokiem. – Zrozumiałaś, co do ciebie mówiłem?

– Tak – szepnęła po chwili i spojrzała mu w oczy – zrozumiałam. Wszystko zrozumiałam.

– Poczekaj – przerwał jej – myślę, że jest coś, o czym powinnaś wiedzieć. – Uniosła pytająco brwi – Twój mąż spotkał się ze mną w dniu wypadku. – Wpatrywała się w niego w bezruchu, oczekując na kontynuację. Odniósł wrażenie, że cały świat zatrzymał się i obserwował jego reakcję. – Śledził cię przez kilka wcześniejszych dni i domyślił się, że masz romans.

Otworzyła szeroko oczy i usta, które natychmiast zakryła dłonią.

– To dlatego. – Łza potoczyła się po jej policzku. – Dlatego napisał w drodze do domu, że „ma poważną rozmowę ze mną do przeprowadzenia". O Boże! Zabiłam go. – Zawyła histerycznie i upadła na podłogę i skuliła do pozycji embrionalnej, cały czas płacząc. Krystian podszedł do niej i chciał pomóc jej wstać.

– Zostaw mnie! – wypluła z siebie jadowitym tonem. – Zostaw mnie, do jasnej cholery! – Krzyknęła. Cofnął się, przestraszony.

Płakała jeszcze przez około kwadrans, po czym, jak gdyby nic się nie stało nagle przestała, otarła łzy i usiadła na pufie. Przestraszony obserwował ją uważnie, podświadomie bojąc się, że może zrobić coś głupiego.

Naprawdę jest z nią źle, bardzo źle. – Myśli jak szalone przelatywały przez jego głowę. – Gwałtowne zmiany nastroju, niekontrolowanie emocji, ciągły płacz, alkohol, samotność. Koszmar. Muszę coś ...