Mea Culpa - Opowiadania Erotyczne

Mea Culpa

... Rozumiesz?

– Tak – odparł cicho – tylko to jest dla mnie cholernie trudne.

– Wiem, dla niej też – Ciepły głos kobiety miał kojący wpływ na jego nerwy i samopoczucie – bądź cierpliwy, młodzieńcze. Ona chce cię równie mocno, jak ty ją. Tylko nie wie, czy da sobie radę ze swoją głową, dlatego, dopóki nie upora się z problemami, nie wróci do ciebie.

– Kim pani jest z zawodu? – spytał niespodziewanie dla samego siebie i zganił się w myślach za śmiałość. – Przepraszam, że pytam wprost, ale wygląda mi pani na kogoś, kto – Zawahał się – leczył ludzkie umysły.

– To aż tak widać? – roześmiała się w głos. – Tak, leczyłam ludzkie głowy czy umysły, jak to określiłeś. Jestem psychologiem więziennym na emeryturze. – Otworzył szeroko usta z wrażenia. – Zdziwiony? – zaśmiała się ponownie – W więzieniu też potrzebują czasem psychologa.

– Przypuszczam, że tak, nigdy nie byłem w więzieniu – Zażartował, a Wanda odpowiedziała mu uśmiechem. Polubił ją od początku, była nieco podobna do jego matki.

– Zdziwiłabym się, gdybyś okazał się pensjonariuszem jednego z naszych zakładów karnych. – Dopiła herbatę do połowy i wstała. – Muszę rozwiesić pranie, nie krępuj się, jeśli chcesz przeczytać list od Weroniki. Na pewno jesteś ciekawy, co się w nim znajduje.

– Wolałbym zrobić to w domu – Wstał za nią – pójdę już. Dziękuję za herbatę, pani Wando.

– Rozumiem. Ja również wolałabym przeczytać to w samotności. – Uśmiechnęła się do niego i uścisnęła jego dłoń. – Bądź twardy, ...

... Krystianie. Nie mogę ci obiecać, że ona wróci, ale w jej oczach widziałam, że bardzo tego chce.

– Dziękuję. – Nie był w stanie powiedzieć nic więcej z powodu narastającej guli w gardle. – Do widzenia.

– Do widzenia. – Drzwi za nim zamknęły swe podwoje. Wsiadł do windy i zjechał na parter.

Całą drogę walczył z pokusą otwarcia koperty, ale stwierdził, że skoro postanowił sobie zrobić to w domu, to tak się stanie i zdania nie zmieni. Ot choćby dlatego, żeby trenować twardość charakteru i zdolność dotrzymywania postanowień.

Po zamknięciu drzwi nie wytrzymał. Nie zdejmując nawet butów, rozerwał kopertę i zaczął czytać.

List był napisany odręcznie, ładnym, równym pismem, które rozpoznał bezbłędnie w mgnieniu oka.

Zawsze stawiała równe, ładne literki, w przeciwieństwie do moich kulfonów – Uśmiech po raz kolejny zagościł na jego twarzy. Był zdziwiony, że jest jeszcze w stanie odczuwać coś innego, niż smutek i rozpacz.

Skupił się na treści i zaczął czytać.

Skończył czytanie w bezruchu, po czym przebiegł po liście ponownie wzrokiem. Obok ostatniego słowa widniała mała plama, jakby coś mokrego spadło na tusz i rozmazało go po papierze.

Łzy – Dotarło do niego po chwili – płakała w trakcie pisania.

Usiadł na krześle i wpatrywał się w przesuwające po niebie szare chmury.

--------

Budynek Mazowieckiego Centrum Neuropsychiatrii pojawił się przed jej oczami niczym gigantyczny, mroczny i opasający swoją ciemniejącą aurą potwór. Pogarszająca się z godziny na godzinę ...