Wspomnienia z dziecinstwa - Dorastanie cz.5 - Opowiadania Erotyczne

Wspomnienia z dziecinstwa - Dorastanie cz.5

... „kafarem”, ale mięśnie klatki piersiowej, barki, czy bicepsy dosyć mocno odznaczały się pod ubraniem. A do tego interesowałem się boksem, jak większość chłopaków w moim wieku. Potrafiłem się bić. I chociaż nie często korzystałem z przemocy, to jeśli ktoś zaczął pierwszy, nigdy nie odmawiałem walki.

Wyczuł to. Wiedział, że nie ma szans.

- Wiesz co Sylwia? – powiedział wstając – mam coś do załatwienia, cześć.

Odszedł szybkim krokiem, a ja usiadłem na jego miejscu.

- Sylwia, nie pal, proszę cię, to niczego nie załatwi.

- Gasi mój ból – powiedziała ze łzami w oczach. Ale odrzuciła niedopałek.

Objąłem ją czule.

- Tylko chwilowo, później będziesz się czuła jeszcze gorzej.

Przytuliła się do mnie.

- Co się ze mną dzieje? – spytała – czy już zawsze to będzie we mnie siedzieć?

- Nie wiem – odpowiedziałem szczerze – ale narkotyki nie sprawią, że zapomnisz.

- To mnie tak męczy, nie mogę tego dłużej znieść.

- Wymyślimy coś, ale obiecaj mi, że więcej nie będziesz palić.

- Dobrze kochany, obiecuję.

Po długich namowach z mojej strony, zgodziła się, żeby powiedzieć o wszystkim Marzenie. Kiedy jej opowiadała, wyrzucając to z siebie, odetchnęła wreszcie z ulgą, poczuła się chyba lepiej.

Ciotka wpadła w szał.

- Jak mogliście to zataić?? Jesteście nieodpowiedzialni! A uważałam was za dorosłych! Dlaczego puszczałam was samych? Rozumiem dlaczego nie poszłaś na milicję, ale czemu nic mi nie powiedziałaś? Dlaczego dusiłaś to tyle czasu w ...

... sobie?

Chodziła od ściany do ściany, nie mogąc się opanować. Podeszła do siostrzenicy i objęła ją czule.

- Bardzo ci współczuję kochana, ale nie martw się, załatwię ci dobrego lekarza.

- Nie ciociu! – krzyknęła ze strachem dziewczyna – żadnych badań ani przesłuchań!

- Nie takiego lekarza. Mam koleżankę, która pomaga kobietom po takich przejściach. Nie denerwuj się, ona tylko rozmawia, nic więcej.

Sylwia uspokoiła się trochę.

- I nawet nie powiedziałeś swojej mamie? – zwróciła się do mnie.

Pokręciłem przecząco głową.

- To najgłupsze, co zrobiłeś do tej pory.

- Ciociu, nie wiń go. Kazałam mu przysiąc na wszystko co kocha, że nikomu nie powie.

- Hm.. w porządku, ale teraz musisz ją poinformować. Na pewno widziała, że coś nie gra i też się martwi.

- Widziała, ale prosiłem, żeby nie pytała.

- Z osobami, które się kocha, trzeba rozmawiać szczerze, zapamiętajcie to.

Gdy wszedłem do mieszkania, od razu skierowałem kroki do dużego pokoju.

- Mamo, muszę ci coś powiedzieć.

Uniosła oczy znad książki, a widząc mój wzrok, zamknęła ją i odłożyła obok.

Opowiedziałem jej o naszej tragedii. Popłakała się. Powiedziała, że Sylwię spotkała ogromna krzywda.

- Jak ona się czuje?

- Trochę lepiej, ale nadal kiepsko. Mamo… ja czuję, że ją tracę – powiedziałem załamującym się głosem.

Przytuliła mnie.

- Powiedz mi mamo, co ja mam robić?

- Nie mam na wszystko odpowiedzi – odezwała się po chwili – nie mam lekarstwa na taki ból. Uszanuj jej decyzję, nie ...