Sigil (II). W poszukiwaniu drogi do… - Opowiadania Erotyczne

Sigil (II). W poszukiwaniu drogi do…

... rozpuku. Jej towarzysz spogląda na nią zniesmaczonym wzrokiem niewiele rozumiejąc – Ukucnij – Udaje jej się wreszcie opanować. Wskakuje Bertowi na ramiona – Tak jest na barana, teraz kumasz matołku?

- Trzeba było od razu mówić, że chcesz usiąść na moich barkach – Ania nie widzi jego miny, która wyraża więcej niż zadowolenie. Oprócz faktu, że nie będzie go spowalniała w marszu – Jest tak lekka, że niosąc ją niemal nie czuje ciężaru, będzie czuł dotyk jej młodego, świeżego i jędrnego ciała, które widnieje przed jego oczami od chwili, gdy ujrzał ją nagą, prezentującą w całej okazałości przed nim swoje wdzięki.

- Barkach, srarkach – Znowu zaczyna się śmiać i tym razem towarzyszy jej nikły uśmiech Pana Wielbłąda.

- Bert, odpowiesz mi na pytanie? – Słońce powoli zbliża się do linii horyzontu.

- To zależy o co zapytasz – Czyżby domyśliła się lub spostrzegła mnie w trakcie?

- Czy dzisiaj w nocy... – Zawiesza na moment głos – Byłeś w moim śnie? Tylko powiedz szczerze, proszę – Dodaje szybko.

- Dlaczego pytasz i skąd pomysł, że mogłem cię odwiedzić? – Myślałem, że zapyta o jezioro, potrafi świetnie się maskować albo mnie nie spostrzegła. Dla mojego i jej bezpieczeństwa lepiej byłoby, gdyby niczego nie ukrywała.

- No cóż – Wyczuwa w jej głosie wahanie – Powiedzmy, że śnił mi się koszmar tak realny, że czułam go prawie tak jak twoje ciało na którym obecnie siedzę. Koszmar, w którym najprawdopodobniej zostałabym zgwałcona, a przypuszczalnie również zabita. I nagle ...

... pojawił się ktoś, kogo nie widziałam – Przerywa i wpatruje się intensywnie w czubek jego głowy – Kto niskim głosem nakazał mi zamknąć oczy i uratował mnie zabijając moich oprawców. To znaczy nie wiem, czy ich zabił bo nie widziałam nic więcej, ale po słyszanych dźwiękach wywnioskowałam, że raczej się z nimi miło nie witał.

- Może to twój ukochany, którego skrycie wielbisz przybył do ciebie we śnie? – W jego głosie słychać lekką nutę szyderstwa.

- Nie mam ukochanego – Ania nie zauważa, że demon stroi sobie z niej żarty – A poza tym on miał znajomy głos, który brzmiał jak... twój?

- I jeszcze jedno – Dodaje po chwili – Ten ktoś, kto mi pomógł zrzucił mnie w dół, w bramę...

Zalega cisza. Czerwone słońce zachodzi za horyzont, wokół słychać cykanie świerszczy przerywane miarowym, cichym stąpaniem ciężkich buciorów Berta po leśnej ściółce.

- To byłeś ty, prawda? – Zadane przez nią pytanie jest w zasadzie stwierdzeniem faktu – Powiesz mi wreszcie kim naprawdę jesteś?

On nie reaguje krocząc równym tempem w kierunku linii drzew.

- Odpowiesz mi czy zamierzasz mnie ignorować? – zaczyna podnosić głos. Robi się coraz ciemniej – Bert do cholery! Ogłuchłeś?!

Jej towarzysz w dalszym ciągu milczy.

- Bert, kurwa mać! – Wierzchem dłoni uderza go w głowę. Wściekły zdejmuje ją gwałtownie z ramion i stawia na ziemi.

- Jestem inkubem – Jego oczy płoną czerwienią – Wiesz, kto to jest inkub, dziecko?

Przerażona Ania kręci głową i cofa się bezwiednie.

- Uspokój się – ...