Plugawa Arleta (II). Nowe włosy - Opowiadania Erotyczne

Plugawa Arleta (II). Nowe włosy

... życzysz – starałem się ukryć zdziwienie.

– Celina i Celestyna zaoferowały się, że będą przy mnie dziś w nocy.

– Słucham? – zatkało mnie z wrażenia.

– Mają wyrzuty sumienia, wiesz... moja niedyspozycja zbiegła się z tymi włosami.

– W sumie, ja też o tym pomyślałem.

– Sam widzisz, to sympatyczne kobiety, gdybym im nie pozwoliła, czułyby się jeszcze gorzej.

Wizyta bliźniaczek wydała mi się zaskakująca, ale nie było sensu kłócić się z Pauliną. Poza tym to chyba dobrze, że ktoś będzie przy niej cały czas? Zostawiłem ją w spokoju i ledwo zszedłem na dół, drzwi domu się uchyliły.

– Puk, puk, jest ktoś w domu? – pomiędzy framugą a drzwiami, pojawiła się głowa jednej z bliźniaczek.

– Zapraszam – byłem kompletnie zbity z tropu.

– Pukałyśmy, ale widocznie nie słyszałeś. Drzwi były otwarte.

– No tak, właśnie byłem na górze u Pauliny – zaprosiłem je gestem do środka.

Kobiety poszły na piętro, a ja postanowiłem rozpalić w kominku. Cały czas zastanawiałem się nad tymi nieszczęsnymi drzwiami. Byłem pewny, że zamknąłem je na klucz. Po chwili ogień wystrzelił w górę i zrobiło się trochę przyjemniej. Przygotowałem sobie kolejnego drinka. Czułem już co prawda lekki szum w głowie, ale nie widziałem żadnych przeciwwskazań. Upewniłem się tylko, czy drzwi są tym razem zamknięte na klucz.

Usiadłem w fotelu, sączyłem alkohol i obserwowałem salon. Chybotliwy ogień rzucał ciepłą poświatę na podłogę, Sprawiał, że cienie tańczyły na ścianach. Z miejsca, w którym ...

... siedziałem, mogłem również obserwować wejście do kuchni. Mrok w tamtym miejscu był największy. Po dłuższej chwili odniosłem wrażenie, że dostrzegłem tam jakiś ruch. Mogło mi się wydawać, ale i tak wstrzymałem oddech. Chwilę walczyłem ze sobą, aż wreszcie podniosłem się i ruszyłem w tamtą stronę.

– Halo, jest tu kto? – czułem się idiotycznie, ale musiałem rozwiać wątpliwości – halo.

– To tylko ja – drgnąłem, kiedy usłyszałem kobiecy głos dobiegający z gęstej ciemności – Paulina.

Byłem zaskoczony, ale też uspokojony. Wszedłem do środka i po omacku próbowałem sięgnąć włącznika.

– Nie zapalaj światła, proszę – jej głos zdradzał niepokój.

– Dlaczego nie, co tutaj robisz po ciemku?

– Chciałam się tylko napić, a światło mnie razi.

– Czujesz się już lepiej?

– Owszem, bliźniaczki się zdrzemnęły i nie miał mi kto przynieść szklanki wody.

– Strasznie tutaj ciemno – zauważyłem mało odkrywczo.

– Jestem tutaj – usłyszałem jej głos znacznie bliżej.

– Nie widzę cię – wyciągnąłem rękę przed siebie.

– Wkrótce mnie zobaczysz – usłyszałem obcy, porowaty głos, który zjeżył mi włosy na głowie.

Odskoczyłem w tył, rzuciłem się na ścianę w poszukiwaniu włącznika i panicznym ruchem, włączyłem go. W kuchni byłem sam. Trzęsły mi się ręce, serce waliło jak dzwon, a nogi... po prostu ugięły się pode mną. Chciałem stamtąd wyjść, ale nie potrafiłem. Osunąłem się po ścianie i usiadłem na podłodze. W dodatku żarówka zaczęła przygasać, a może tylko mi się tak wydawało? W uszach ...